Ze behoort al een paar jaar tot de huisfavorieten, deze dame uit Edmonton, en toch verrast ze ons met elke plaat opnieuw. Deze nieuwe is haar zesde en, net als bij de meeste voorgangers, gong Kat in zee met de onovertroffen Steve Dawson en zijn succulente club begeleiders. Veel beter kun je natuurlijk niet terecht komen en een mens vraagt zich in gemoede af, waarom niet veel meer mensen aan deze kant van de Oceaan al gehoord hebben van deze heerlijk activistische dame, die zeer zelden een blad voor de mond lijkt te nemen -waarom zou ze ook- en met wie ik persoonlijk veel liever een biertje zou drinken, dan dat ik ertegen zou moeten vechten, maar dit terzijde.

Kat heeft niet zolang geleden haar musicologie-studie aan de Alberta University afgerond met een proefschrift over de rol van Afro-Amerikanen in de Stringband-muziek van de jaren 1927-1938. Mensen die zo’n onderwerp aankunnen en er kennelijk ook nog op promoveren, die moeten we volop koesteren, zeker als ze, naast wetenschapper, ook nog vertolker blijken te zijn van de genres, die we allemaal zo graag horen. In het persblaadje dat bij deze nieuwe plaat hoort, lees ik dat het traject van Kat-de-zangeres zich uitstrekt van de verstikkende hitte van de Mississippi-delta over de kronkelige straatjes van Havana tot de beslotenheid van de rokerige clubs in Edmonton en zo is het maar net, als je deze nieuwe plaat beluistert. Het is allang geen geheim meer dat Steve Dawson een stel oren aan zijn hoofd heeft, dat precies weet in te schatten hoe een song moet klinken: je kunt je rootsmuziek nergens beter laten klinken, dan in zijn handen. De songs van deze plaat, tien in totaal zijn allemaal van de hand van Kat, met uitzondering van twee: “Bring it With You” werd bekend door Gus Cannon en “Get Right Church” is geschreven door Jesse Mae Hemphill, twee van de mensen, die de hedendaagse Amerikaanse roots- en bluesmuziek gemaakt hebben tot wat ze vandaag is.

Nu, “vandaag” heeft door de Covid-pandemie een behoorlijk bijzondere invulling gekregen: de blazers werden opgenomen in de Nashville-studio van Dawson, terwijl Kat de gebeurtenissen volgde via Zoom en haar vocals in Edmonton opnam. Die blazerssectie -Dominic Conway (tenor sax), Jerry Cook (bariton sax) en Malcolm Aiken (trompet) verplaatsen een nummer als “Frenchman Street Shake” linea recta naar New Orleans en de swampy gitaarklanken van Dawson maken dat gevoel compleet. Overigens is die club blazers prominent aanwezig op zes van de tien tracks en bepaalt zij dus in niet- geringe mate de klank van de plaat. De onvermijdelijke Kevin McKendree doet wonderen op piano en orgel, zoals bij voorbeeld in “Lonely & The Dragon”. De ritmesectie (Gary Craig op drums en Jeremy Holmes op bas) mag dan weer schitteren op het stevig rockende “One Eye Closed”, een rockende uitbarsting van frustratie over waar het met de wereld naartoe gaat. Met “Please, don’t Cry” wordt een geloofwaardig blikje tearjerken opengetrokken, dat ook nog “End of Days” bevat, een song waaruit dan weer hoop spreekt en waarop McKendree en Dawson magistraal samenspelen. Met afsluiter “Mi Corazon” verplaatst Kat de gebeurtenissen dan weer naar de grens tussen Amerika en Mexico en wordt de uitnodiging kracht bijgezet, die in de naam van de zangeres is ingebed. Danser? You bet!

(Dani Heyvaert)